In addition to the conventional end-rhyme, it uses internal rhyme ("A bhonnán bhuí, is é mo léan do luí / Is do chnámha sínte tar éis do ghrinn") – in the Irish language all the italicised elements have the same /iː/ sound, a technique characteristic of Gaelic poetry of the era.
Tá mo cheann tinn is níl atharach ann Óir d’éirigh a lán den trioblóid domh; Mo cháirde cruinn gan áit gan roinn Nach ndéanann siad díon nó foscadh domh; Do bhéilín binn a bhí a’ síorthabhairt grinn Is b’aite liom do chomhrá carthannach; A’ murab é an díth céille bheinn féin saibhir, Ach(t) ghlac mé de roghain an bhoichtineacht.
Chan iad bhur n-éanlaith atá mé ag éagnaigh, An lon, an chéirseach nó ’n chorr ghlas; Ach(t) a’ bonnán buí a bhí lán de chroí Gur cosúil liom féin é i nós is i ndath.
’Sé d’iarr mo stór orm stadadh den ól Nó nach mbeinn anseo ach(t) seal beag gearr.
Ach(t) dúirt mé léithe gur ársaigh sí bréag Is gurbh fhaide do mo shaol an deoch úd fháil.