ἢν δ’ ἐπ’ ἀναιδείην τρεφθέντες ψεύδε’ ἄρησθε, συγκαλέω δὴ ἔπειτα καμίνων δηλητῆρας, Σύντριβ’ ὁμῶς Σμάραγόν τε καὶ Ἄσβετον ἠδὲ Σαβάκτην Ὠμόδαμόν τ, ὃς τῇδε τέχνῃ κακὰ πολλὰ πορίζοι· πέρθε πυραίθουσαν καὶ δώματα, σὺν δὲ κάμινος πᾶσα κυκηθείη κεραμέων μέγα κωκυσάντων.
ὡς γνάθος ἱππείη βρύκει, βρύκοι δὲ κάμινος, πάντ’ ἔντοσθ’ αὐτῆς κεραμήια λεπτὰ ποιοῦσα.
γηθήσω δ’ ὁρόων αὐτῶν κακοδαίμονα τέχνην· ὃς δέ χ’ ὑπερκύψῃ, πυρὶ τούτου πᾶν τὸ πρόσωπον φλεχθείη, ὡς πάντες ἐπίστωντ’ αἴσιμα ῥέζειν.
But if you turn shameless and make false promises, then I call together the destroyers of kilns, Shatter [Sýntrips] and Smash [Smáragos] and Char [Ásbetos] and Crash [Sabáktes] and Crudebake [Omódamos] who can work this craft much mischief.
Let Chiron also come and bring many Centaurs—all that escaped the hands of Heracles and all that were destroyed: let them make sad havoc of the pots and overthrow the kiln, and let the potters see the mischief and be grieved; but I will gloat as I behold their luckless craft.